waterverspilling...

S

inds de eerste dagen dat we in ons winterverblijf introkken hadden we regelmatig last van lekkende toiletten. We hebben drie toiletten in Rincon de la Victoria en dus was er altijd wel eentje dat lekte. Hier lees je hoe ik uiteindelijk na vele maanden een oplossing heb gevonden voor dat probleem.

Eerst dacht ik aan verkalking van dichting en zitting door het kalkrijke water hier. De oplossing meende ik te vinden in het ontkalken van de dichting en het reinigen van de zitting waar de dichting op afsluit: geen resultaat, af en toe nog lekkende toiletten!

Gedurende de zomer had  de jeugd zijn intrek in ons huisje genomen, dus is er niets gebeurd met de lekken.

Terug aangekomen tegen 12 oktober 2015 zag ik het regelmatig weer lekken. Nu dacht ik de dichtingen te vervangen. Eerst geprobeerd met een niet originele dichting: geen resultaat, zelfs meer lekken. Hier in Andalusië rond gezocht bij sanitairbedrijven. Nergens kon ik de dichtingen alleen kopen, waar ik ze vond moest ik een dure volledige set van dichtingen kopen waar ik er maar 1 van nodig had. Toen dacht ik: omdat ik alle gegevens heb van het spul vraag ik aan Hilde om ze in Aartselaar te kopen bij “Van Marke”. Volgens de gegevens op het internet waren zij vertegenwoordiger voor het merk Roca (een groot Spaans sanitair bedrijf). Alles had ik bekeken, een dichting woog 9 gram, maal 3 is dus 27 gram en in een omslag voor Europa mag 50gr inzitten. Ze kon de dichtingen in een briefomslag opsturen.
Resultaat: die knuppels van “Van Marke” hadden geen zin om wat te verkopen en vertelden dus dat ze de stukken van het toilet zelf moesten zien om iets te kunnen geven. De stukken waren hier in Spanje: geen oplossing.

Wij nog niet geholpen… de hele set kopen zou dus noodzakelijk zijn. Het bleef me toch intrigeren, die originele dichtingen zagen er niet echt slecht uit maar bleven toch regelmatig lekken, hoe kan dat?

Bij klaarlichte dag nog eens het ganse spel geïnspecteerd. Wat stel ik vast? Als je de houder van de dichting met de hand op en neer beweegt voel je een zeer lichte weerstand bij het laatste deel van de beweging. Bij nader toezicht leek het dat de dichting tegen de zijkant van de zitting aanwreef en daardoor iets moeilijker zakte. Toen heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken en de dichting met de schaar 1mm rondom afgeknipt. Alles gemonteerd en wat blijkt? Geen lek meer, alles werkt prima…

Na het bijknippen van de andere dichtingen zijn alle problemen opgelost, zo eenvoudig kan het zijn, Roca had de dichtingen te groot gemaakt, dank u wel Roca.

Viñuela, Las Mayoralas.

Onze Nederlandse vriend Peer vertelde ons over een mooie staanplaats voor de camper, in de ongerepte natuur, dicht bij een meer. Hij wilde ons laten zien waar het was. Om me voor te bereiden had hij de plaats reeds aangewezen op Google-maps. We zouden dinsdag 8 december ’15 vertrekken. Op maandag controleerden we de weersvoorspellingen. Deze  waren niet te best voor de komende dagen dus stelden we de uitstap uit. Op woensdag kregen we plots een mail van Peer dat hij vertrokken was naar Viñuela. Dat vond ik bizar want wij zaten wel in de zon in Rinçon de la Victoria maar zagen donkere wolken boven de bergen hangen. Op vrijdag 11 december leken de weersomstandigheden aan de beterhand  en reden we dus Peer tegemoet. Een toffe rit met prachtige vergezichten en een rustige weg brachten ons bij het stuwmeer. De laatste kilometers ging de rit over een kiezelweg.  dat was geen probleem voor onze camper, die had al voor hetere vuren gestaan. Rustig reden we naar de coördinaten die ik vooraf genoteerd had. Onze tablet bracht ons feilloos bij 36,90579N en 4,18767W. Een prachtige plek vlakbij de rivier Rio Guaro, die het meer van water voorziet.

Tegen de middag waren we ter plekke. Onderweg hadden we een bordje gezien:  “Compejo Turistico Las Mayoralas y restaurante”. Nieuwsgierig als we zijn deden we direct na onze aankomst een verkenning van de buurt en trokken we bergopwaarts richting "Restaurante". Het gebeurt wel vaker dat we een restaurantje aandoen bij een wandeling.  Het was tegen 15:45 uur dat we bij het complex aankwamen. De man achter de bar vond het helemaal geen probleem om ons nog te bedienen. Toegegeven, het was wel een eigenaardig uur om bij een restaurant aan te komen, te laat voor de middagdienst en zeker te vroeg voor het diner. Een Cesars salade was mijn voorgerecht; een waterzooi van gegrilde zeeduivel de “plat de resistance”. Veel weerstand heb ik wel niet geboden,  het was een smaakbom van jewelste. Vreemd, dat er in zo’n afgelegen oord dergelijke sterrenmaaltijden geserveerd worden. We prezen de kelner om deze heerlijke maaltijd. Na de hoofdschotel kwam de chef zelf de “honneurs” waarnemen. We prezen hem voor zijn lekkere bereidingen. In het kort gesprek  kwam ter sprake dat we in Brugge wonen.  Brugge, sprak hij fier, dat ken ik, ik werkte daar bij “De Karmeliet”. Meer uitleg hoefde dus niet; deze chef was niet de eerste de beste.  We gaan er zeker nog eens langs. De prijzen, 5€ voor een Cesar's salade en 12,5€ voor de zeeduivel, zijn haast belachelijk als je ze met Brugse prijzen vergelijkt.

Tevreden liepen we terug naar het meer en onze camper. Evaluatie van de eerste dag : geslaagd.

Zaterdag waren we vroeg gepakt en gezakt voor een wandeling langs het meer. De olijfboomgaarden geurden in de winterzon; hier en daar werd de rust verstoord door noeste olijfplukkers. Het plukken  gebeurde met een grote mechanische vork, aangedreven door een benzine motortje, type heggenschaar. De vork wordt tegen de takken van de olijfboom gehouden. Deze gaat fel schudden en  laat zo de olijven in de netten vallen, die onder de boom opengespreid liggen. Een techniek die we  in de Provence ook al gezien hadden.

Het werd een prachtige dag met een picknick in de wijde natuur en in volle rust. Tegen de late middag begon de zon zich langzaam te verschuilen achter dikker wordende nevels, tijd om terug naar de camperplaats te keren.

Op zondag was het een ander paar mouwen, bewolkt en grijs weer; daar waren we niet voor gekomen. Ook de nachten waren nogal fris. Om te slapen was er geen probleem :ons dekbed en onze geliefde zorgden voor de prima temperatuur maar eens uit bed moest de verwarming aan. Temeer dat het meer toch op een zekere hoogte ligt en dus de temperaturen navenant zijn.

We hadden op voorhand de duurtijd niet bepaald en onze vriend Peer hadden we ook niet getroffen. Hij was de woensdag zelf reeds naar Nerja doorgereden, dus teken voor ons om huiswaarts te trekken doch niet zonder Alcaucin en Viñuela te bezoeken, dorpjes die met stip genoteerd stonden in Christientjes “te-bezoeken-boekje”.

Moe maar tevreden kijken we terug op een geslaagde uitstap!