Lastpost

Op 12 november zag ik op het nieuws een verslag van de Last Post gespeeld aan de Menenpoort in Ieper. Dit ter nagedachtenis van de wereldoorlog 1. Op 13 november 2015 zag ik in de laatavond uitzending op dezelfde tv-zender een verslag van de barbaarse aanslagen op de concerthal Bataclan, verschillende bars en het Stade de France voetbaltempel in en om Parijs. Hier waren het lastposten met verdraaide geesten die jonge mensen de schrik van hun leven bezorgden of hen dat ontnamen. In naam van hun god zeggen ze, in naam van Satan denk ik. Jongens, niet steeds de slimsten van de klas, worden door haatdragende predikers van een verderfelijke gedachtegang geïndoctrineerd. Zo herinner ik me van mijn legertijd het verhaal van een acteur die op een elektrische stoel zat en die door proefpersonen ogenschijnlijk geëlektrocuteerd werd. De proefpersonen zagen hoe groot de spanning was die op de man werd toegepast en toch deden ze verder in het belang van de proef. Ook bij de zelfmoordaanslagen van 13 november worden goedgelovige jongens gebruikt om onmenselijke taken te laten uitvoeren zonder dat dezen de gevolgen ervan overzien. De haatpredikers zijn de echte lastposten waar we ons moeten van ontdoen. Voorgoed!

Help, mijn kleinzoon wordt zo “volwassen”

Deze week kreeg ik van Bojan, mijn schoonzoon, enkele foto’s van een Halloween-feestje in de “Kleine Hedonist”.

Je kan niet geloven hoe ik verschoot, mijn kleinzoon Louis ziet er zo groot uit, onvoorstelbaar hoe je in enkele maanden tijd een jongen ziet verpoppen in een jong-volwassene. De stem was al zwaarder geworden, nu zijn de “looks” ook helemaal aan het veranderen. Leuk om zien is dat.

Een groeiende adamsappel als een rijpe avocado, uitzwermende wenkbrauwen, lichte baard… allemaal tekens van hetzelfde fenomeen dat zich voor mijn ogen voltrekt. Leuk dat ik dat mag meemaken.

Soms heb ik het gevoel dat ik al in mijn bonustijd zit, als ik de ouderdom van vader en grootvader bekijk en mijn beide broers die er niet meer zijn denk ik: ”man, geniet van elk moment dat je krijgt, zolang je het krijgt”. Als je dan je kleinzoon ziet ontpoppen is dat zo aangenaam, ik ben mijn dochter oh zo dankbaar voor dit geschenk.

Die blik en dat gezicht doen me denken aan mijn oudste broer, Guido, als hij jong was. Hij had ook zo’n speciale look in zijn blik wat ik nu ook weer zie. Is het nostalgie? Ben ik de enige die dat zo ziet? Ik weet het niet en het maakt niets uit, ik ben gelukkig met wat is zoals het is!

En meer moet dat niet zijn zeker?