Wind

Zeilen met een bolle rug
Water over de boorden
Jagen 't bootje vlug
Naar onbekende oorden

De branding

krijtlijnen op het strand,
Daar de zee hier het land

Sabadell of Deutsche Bank?

Vandaag hebben we een afspraak met Enrique Garrido, een medewerker van de Deutsche bank (DB) in Torre del Mar. We hebben een afspraak om de voorwaarden te kennen bij Deutsche Bank. Van bij de aankoop van de woning in Rincón de la Victoria had de advocaat die het koopproces voor ons begeleide een rekening geopend bij Bank Sabadell. Maar daar moeten we maandelijks commissie betalen om haast niets te doen. Enkel de SEPA betalingen gebeuren via deze rekening omdat dat moet in Spanje. Die commissie was er teveel aan voor mij dus gingen we op zoek naar een alternatief.

Blijkbaar was er bij Deutsche Bank een mogelijkheid een gratis rekening te krijgen mits enkele voorwaarden: er moest ten minste 600€ per maand gestort worden op de rekening en er moesten minstens 2 SEPA betalingen via de rekening gebeuren. Beiden zijn geen probleem voor ons dus hebben we meteen een rekening geopend. Binnen afzienbare tijd kunnen we de Sabadell rekening sluiten. Als alle SEPA (Direct Debit) rekeningen via Deutsche Bank verlopen.

Ze moeten het maar weten bij Sabadell. Toen we hen aanschreven met de vraag naar een gratis rekening kregen we een epistel toegestuurd met wat de bank allemaal doet voor deze commissie. Ik was haast verwonderd dat ze voor zo weinig geld zoveel voor ons deden ;-)

Benagalbón

Benagalbón, een deelgemeente van Rincon de la Victoria is wat verder landinwaarts gelegen. In het weekend van 29 januari tot 2 februari vierde men er de “Feria de Benagalbón” het zijn de “Fiestas de nuestra señora de la Candelaria” zonder het op te zoeken zou ik zeggen de lichtfeesten van bij ons…

Onze camper vrienden, Jeannine en Ludo van Baal afkomstig overwinteren ook in zuid Spanje en ze hadden van het toeristisch bureau van Rincon de la Victoria een boekje van de feesten meegebracht. Behalve veel, zeer veel reclame, het deed me onwillekeurig denken aan de lentefeesten in Gent waar ook dergelijke boekjes met activiteitengids gemaakt werden. Je vond het gidsgedeelte haast niet tussen al de reclameboodschappen.

Van zodra Christientje het boekje in handen had was mijn lot bezegeld, we zouden naar de “Feria” gaan. Het weer zat mee dus er was geen ontkomen aan. Ja, ik ben niet zo’n feestganger maar in een relatie moet iedereen aan de bak komen. Wij dus weg met de scooter. Langs kronkelende wegen de bergen in op weg naar de andere kant van Rincon de la Victoria.

Het centrum was verkeersvrij gemaakt en er stonden allerlei foortoestanden op het centrale plein. Botsauto’s naast hengelkraam, naast wafelkot; de gekende reeksen. Wandelend door de smalle straatjes liepen we richting tuincentrum “Viveros Francisco Serrano”. Om 16 uur zou daar een wedstrijd met paarden gehouden worden. Rond 15u50 kwamen we daar aan: niets of niemand te zien. Ja zei Christientje, weer de Spaanse stijl: niets op tijd en nooit correct. In de brochure stond letterlijk:

16:00h Carrera de cintas Caballo en el rio junto a Viveros Francisco Serrano con premio para los participantes wat zoveel betekent als: wedstrijd met paarden in de rivier in de buurt van tuincentrum Francisco Serrano met een prijs voor de deelnemers.

Daar er niets te zien was liepen we maar weer omhoog, het dorp in. Op verschillende plaatsen waren grote faience tegels in de muur gemetseld met uitleg over het verleden en de gewoontes van Benagalbón. Verder flanerend door de straatjes zagen we rond 17 uur toch enkele mensen opnieuw naar de rivierbedding lopen. Wij hen achterna; uiteindelijk waren er zo’n 6 à 7 ruiters met paarden verschenen, maar er gebeurde nog steeds niets. Christientje had wat last van al dat wandelen en dus spraken we af dat zij ter plekke zou blijven wachten en dat ik met de scooter naar haar zou komen om haar op te halen. Terug omhoog door het dorp naar de scooter. Toen al zag ik dat het een helse zoektocht zou worden om door het dorp naar de rivier te rijden, bijna alle straatjes waren afgezet in het centrum.

Verschillende wegen geprobeerd en steeds liep de weg dood of was deze afgezet voor de feestelijkheden, geen doorkomen aan! Gelukkig kenden we het centrum alsof we er wonen; door het vele wandelen kende ik alle hoekjes van Benagalbón. Zo vond ik, stapvoets rijdend toch een wegje naar mijn geliefde. Rond 17:45 kwam ik er aan, toen was de wedstrijd in volle gang, mannen op paarden reden onder een touw door en gooiden iets erover. Het deelnemersveld was zeer uiteenlopend, van een jonge snaak zo’n 5 jaar oud op een mooie hengst tot een bejaarde man op en muilezel; zo’n verscheiden deelnemersveld. Allemaal lokale ruiters, niets internationaal…

Ook ik was moe geworden van al dat lopen en staan en dus zijn we maar terug huiswaarts gereden, nagenietend van een mooie uitstap.