Het is 22 uur, Andalusië rust, ik heb nood aan het weidse
zicht over een donkere zee. Genietend van de duisternis op ons dakterras word
ik bedwelmd door een zoete geur, de jasmijn verleid zijn omgeving met een verslavende prikkeling van de neus.
Soms komt die geur amper voor, dan is ze weer pertinent
aanwezig maar nooit is ze volledig verdwenen. Dat is een van de geneugtes van
ons verblijf aan de Middellandse Zee. Het
mag dan al wat frisser worden dat een fleecevestje verdragen wordt, de momenten
buiten zijn ankerpunten van ons verblijf hier. Nu ook weer, ik roep Christine
naar buiten om mee de parfums op te snuiven, de stijgende vochtigheid van
de koelende avond geeft een extra sterke geur vrij, oh jasmijn wat worden we
wild van je geur!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten